NUNO SA PUNSO by Admin JEP
by Pinoy Ghost Stories and More (Notes) on Thursday, May 12, 2011 at 3:21am
"Ogie! Titan! Ayaw pagluwas kay nangalasdose! Badi makasagi sin tawo
na diri naiimod!" yan ang mahigpit na kabilin-bilinan ng aming mga
kamag anak ng unang beses kaming makatungtong sa probinsya namin sa
isang bario ng Sorsogon.
Grade one pa lang ako nun at si kuya naman ay nasa grade three na...
Taga Bicol ang papa ko habang ang mama ko naman ay tubong Manila. Sa
Manila kami pinanganak at lumaki at dahil ito ang unang beses namin
makaranas ng bakasyon sa malayong probinsya, sabik na sabik kaming mag
gala gala...
Hindi pa maayos ang mga daanan noon papuntang Bicol kaya umabot ng
labing anim na oras ang byahe namin sa bus mula Maynila hanggang
Bicol. Dapit hapon nung umalis kami sa Manila at mga pasado alas onse
na ng umaga kinabukasan noong kami ay makarating sa aming bahay sa
probinsya.
Abala noon ang aming mga kamag anak sa pag estima sa amin. Palibhasa
sa aming pamilya kami lang ang medyo nakakaluwag noong panahon na yun
dahil sa pag abroad ni papa kaya asikasong asikaso kami.
Maganda ang probinsya namin, sariwang hangin, malawak at madaming
puno't halaman... kaya naman, kahit pinagbabawalan e na enganyo kaming
mag kapatid na mamasyal sa paligid ng aming malawak na bakuran.
Sinamantala namin ang pagiging abala ng lahat at tumalilis kami
papuntang bayabasan namin... malapit na kami sa pinakagitna ng
bayabasan ng nakasalubong namin ang aming tiyuhin. Agad nya kaming
sinama pabalik sa bahay. Nag tingin lang pala sya ng buko na pwede
nyang kunin para maihanda daw sa amin.
"Eh tito, bakit hindi nyo pa kunin ngayon tamang tama kakaiin tayo ng
tanghalian... masarap sana yun kung may kasabay na buko juice?" Tanong
ng aking kuya.
"Hindi pwede ngayon, mamaya na... mga bandang alas tres kasi
nangalasdose na eh." sagot naman ng aming tito gomer.
Bigla kong naalala yung bilin sa amin ng mga kamag anak namin kanina
noong pinagbabawalan kaming lumabas...
"Ano ba meron kung alas dose? Bakit hindi kami pwedeng mamasyal?"
Usisa ko naman...
"Alam nyo, ang alsa dose ng tanghali ang oras na naglalabasan ang mga
taong hindi nyo nakikita. Kaya kung mapapansin nyo, halos walang laman
ang kalsada dito sa mga oras na iyon dahil takot silang makasagi ng
mga nuno sa punso. Pag nasagi mo kasi sila hindi mo alam kung anong
mangyayari sa iyo..." Paliwanag ng aming tiyuhin.
Nakabalik na kami sa bahay at tuloy na ngang kumain ng tanghalian.
Pagdating ng hapon ay muli naming pinag usapan ni kuya ang tungkol sa
paliwanag ng aming tyuhin pero hindi pa rin kaming kumbinsidong totoo
nga ang nuno sa punso. Parehas kaming naniniwalang gawa gawa lang nila
ito para di kami lumbas ng bahay tuwing alas dose ng tanghali dahil
sobrang init nga naman para mag laro. Oras din ito ng pahinga ng
matatanda kaya walang may gustong magbantay sa amin kung lalabas kami
sa pagitan ng oras na iyon...
Kinabukasan ay malaya kaming nakapag laro at namitas ng mga bayabas
noong umaga... pero ng malapit na ulit ang alas dose ng tanghali ay
muli na naman kaming pina uwi at pinagbawalang lumabas.
Kahit masama sa loob namin ay agad din naman kaming sumunod sa mga
matatanda... yun nga lang tuloy pa rin kami sa pag lalaro. Gamit ang
mga tirador ng lolo ay nilibang namin ang mga sarili sa pag asinta sa
mga malalapad na dahon sa labas ng aming bakuran habang kaming dalawa
ay naka pwesto sa aming tarankahan.
Tirador dito... tirador doon... tuwang tuwa kaming nagpaulan ng bato
sa labasan noong mga oras na iyon.
Makalipas ang ilang saglit, biglang nanghina ang aking kapatid. Halos
mawalan na sya ng malay sa sobrang panghihina nya. Agad kong tinawag
ang aking mama at pinasok namin sya sa kwarto. Ang bilis ng mga
pangyayari... bigla na lang syang dinapuan ng mataas na lagnat.Nakaka
takot ang init ng katawan ni kuya noon, pakiramdam ko e ilang minuto
pa ang lumipas ay di na sya mag tatagal.
Matapos ang mga sampung minuto ay nasaksihan ko ang pagbabago ng
hitsura sa mukha ng aking kuya. Ang makinis nyang mukhang ay nag
mistulang ginulpi at kinaskas sa magaspang na semento. Ang
nakakapagtaka lang ay wala namang gumagalaw sa mukha ng aking kapatid.
Agad na nagpatawag ng albularyo ang aking lola... patakbong sinundo ng
aking tito si tata Inge, ang pinakamalapit na albularyo sa aming
bahay. Medyo mga ilang minutong lakaran din ang layo nito pero sa
pagkakataon na ito ay parang sya lang talaga ang pag asa namin para
magamot ang aking kuya.
Nang marinig ni tata Igne ang nangyari kay kuya ay agad itong tinigil
ang kanyang ginagawa at kinuha ang kayang mga kagamitan sa
panggagamot. Matandang matanda na si tata igne at may kabagalan na rin
itong maglakad pero nakikita kung pinipilit nyang magmadali na parang
may hinahabol na pagkakataong hindi pwedeng ipagpaliban...
Pag dating sa bahay ay agad nyang tiningnan ang aking kapatid na noon
ay punong puno na ng sugat at dugo sa kanyang mukha.
"Na nuno ito!" sabi ni tata igne...
Sobrang taka ko pa rin kung paano nangyari ang lahat na iyon..."totoo
nga kaya ang nuno sa punso?" tanong ko sa aking sarili.
Humingi si tata igne ng pinggan kay lola at binigyan naman nya ito ng
kulay puti at gawa sa bakal na makalumang pinggan. Pinahiran ito ng
albularyo ng dala nyang kulay berdeng langis at nagsindi ng gasera.
Habang nag uusal sya ng orasyon ay pina ikot ikot nya ang pinggan sa
ibabaw ng may sinding gasera. Ang maiitim na usok ng gasera ay unti
unting nagiwan ng marka sa pinggan at nag hugis ito ng animo'y maliit
na tao... kakaiba ito sa mga tawas na nasaksihan ko na dahil detalyado
ang hugis ng maliit na taong ito na naka porma sa pinggan.
"Ano ang ginagawa nyo bago mangyari ito sa kuya mo?" Usisa ng
matandang albularyo...
"Nag titirador lang po kami sa labas..." sagot ko naman.
"Alam nyo ba kung ano yung ginawa nyo? May natamaang nuno sa punso ang
kuya mo sa mukha at nag iwan ito ng napakalaking sugat sa mukha ng
taong hindi nakikita kaya nagalit ang ama nito at pinaramdam sa kuya
mo kung ano ang pinagdadaan ng kanyang anak sa ngayon." paliwanag ni
tata Igne.
Agad syang napakuha ng isang manok upang gawing alay sa nuno sa punso.
Lumabas si tata Igne at doon isinagawa ang ritwal ng paghingi ng tawad
at pag-aalay...
Matapos sambitin ang orasyon ay ginilitan nya ng leeg ang manok at
ikinalat ang dugo nito sa lupa kung saan kami nag aasinta ng tirador.
Sinunog nya rin ang manok at iniwan sa gitna ng bayabasan. Matapos ang
ilang saglit ay kusang lumabas ng kwarto ang aking kapatid na parang
wang nangyari. Biglang nawala ang kayang lagnat maging ang mga sugat
at dugo sa kanyang mukha. Sinubukan kung hanapin ulit ang manok na
iyon pagsapit ng hapon pero wala akong nakita kahit na bakas lang ng
alay na iyon.
Hanggang ngayon ay nanatiling palaisipan pa rin sa akin kung ano ba
talaga ang nangyari noong araw na iyon... isa itong karanasang nag
turo sa akin ng katotohanang may mga nilalang ang Diyos na hindi
nakikita ng ating mga mata. Nilalang na tulad natin ay nangangailangan
din ng respeto at puwang sa mundong ito.
"Tabi tabi po, mga nuno sa punso..."
0 comments:
Post a Comment